Ineens ging mijn licht uit. Twee zware dreunen voelde ik nog. Eén op mijn hoofd en één in mijn rug. Beneden op de betonnen vloer liggend, zag ik nog even enkele mensen om me heen staan. Daarna werd alles weer zwart. (alinea verwijderd) Nadat ik echt was bijgekomen, vertelde ik aan de ziekenhuisarts op zijn vraag hoe het was gekomen: “Ik was aan het fitnessen en werd ineens zweterig en duizelig. Mijn bloedsuiker zal, denk ik, te laag zijn geworden omdat ik mijn drankje was vergeten. Ik besloot toen maar om naar huis te gaan. Omdat de fitnesszaal op de eerste verdieping van een gebouw is gevestigd, moest ik een trap af. Toen ik de leuning wilde grijpen werd alles plotseling zwart en greep ik mis. Zodoende, dokter.” “U hebt enorm geluk gehad, mijnheer. Naast een ernstige hoofdwond, een zware kneuzing in uw rug en een gebroken sleutelbeen, is alles in orde. Alleen uw hart willen we nog extra controleren, want het kan ook een hartfalen zijn geweest. Daarom moet u nog een nachtje blijven. Morgenochtend gaan wij u verder onderzoeken.” “Maar ik wil niet blijven. Ik wil vanavond Champions league voetbal op de televisie kijken.” “Geen sprake van, mijnheer,” sprak de arts streng, “u wilt toch niet over een paar weken misschien weer zoiets meemaken. De volgende keer kan het fataal zijn. U moet blij zijn dat u nog leeft.” Naast mijn black out was het missen van de voetbalwedstrijd dus mijn tweede opdoffer die ik vandaag moest incasseren.