Ik voel een felle zonnestraal door de spleet tussen de gordijnen op mijn slapende gezicht.
‘Dit kan niet, het is nog donker als ik moet vertrekken.’ Waar ik ook kijk, het is vijf uur in de ochtend. Hoe kan ik in ‘s hemelsnaam te weten komen hoe laat het is? De oude koekoeksklok van mijn moeder in mijn werkkamer. Het blijkt half tien.

Als een mallemolen gaan mijn hersenen draaien. Het begint te dagen. Beneden staan de elektrische auto’s van de bewoners van het blok nog aan de paal. Ik zie niemand fietsen. Ach, natuurlijk! Normaal gesproken rijden hier alleen elektrische fietsen. Die schitteren nu ook door afwezigheid.
Hoe ga ik dit oplossen? Gelukkig heb ik een makkelijke haardos. Gisteravond heb ik al gedoucht. Een heerlijke eau de parfum doet wonderen.

Het blok waar ik moet zijn is op een andere energiecentrale aangesloten. De indeling van de wijken ken ik uit mijn hoofd. De routebeschrijving voor de benenwagen is opgeslagen in mijn geheugen. Als ik binnendoor ga, kan ik de drukte in de hoofdstraten mijden.

Dit jaar heb ik geen gemakkelijke groep. Stuk voor stuk kinderen met een gebruiksaanwijzing, Katrineke de langste. Met haar achtergrond kan zij daar ook niets aan doen. Alleen voor het zangkoor en de dirigent heeft ze respect. Daar zal ze nooit verzuimen.

Hopelijk heeft één van mijn collega’s de groep aan het werk gezet.
Bezweet bereik ik de klas. Daar tref ik achtentwintig voorovergebogen hoofden aan. Het is opvallend stil, totdat er een helder stem zachtjes begint te zingen:

M'n wekker was stuk en de brug stond open
M'n band was lek dus ik moest gaan lopen
Katrineke, kom, kom
Verzin wat anders, verzin wat anders
Katrineke, kom, kom
Je bent te laat, maar waarom?

kinderliedje gezongen door de Schellebellen (gegevens niet kunnen vinden op internet)