# 143 Black Out

De afstand heb ik slecht ingeschat en ik knal tegen de liftdeur aan. Een vrouw die eveneens wacht, trekt haar wenkbrauw omhoog, zet een stapje opzij en klemt haar tas tegen zich aan. Haar ogen volgen het verspringend licht boven de deur. Tussen mijn oogleden merk ik schouderlang haar en een welgevormd lichaam. Ze moet mijn blik voelen. Ik onderga met een prettig gevoel hoe haar ogen mijn lichaam opnemen, tot ze me recht aankijkt en knippert. Ze doet me aan iemand denken, maar mijn hersenen weigeren dienst. Dat ik lichtjes beschonken ben, kan er misschien aan bijdragen. De liftdeur glijdt geluidloos open. Ze aarzelt. ‘Na u,’ zeg ik. Een boer kan ik niet inhouden. ‘Excuseer, het zal niet meer gebeuren.’ Ze snuift hoorbaar. ‘Als je het maar laat. Komt er nog wat van?’ Met haar hand op een knop, wacht ze af tot ik in beweging kom. Ik stap in en verplaats me naar de achterwand. ‘Welke etage moet je zijn?’ ‘Zesde, alsjeblieft.’ Ik voel me plots doodmoe. Ze leunt tegen de zijkant en staart me aan. ‘Het zijn mijn zaken niet, maar waarom drink je?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Om te vergeten,’ antwoord ik. Weer die wenkbrauw. In de stilte ontspant haar lichaam, haar handtas hangt nu los over haar schouder. ‘Je doet me aan iemand denken,’ zeg ik onbeholpen. Ik strek mijn arm en wil haar aanraken. Ze verkrampt, mijn hand valt terug. ‘Nogmaals sorry.’ Ik voel tranen komen en draai me van haar weg. Een dronken, huilende man is niet om aan te zien. ‘Aan wie?’ Waarom vraagt ze dat. Al een jaar probeer ik te vergeten. ‘De vrouw die me op de man af gevraagd heeft wat ik wilde. Een stoeipartij of iets waardevols. Achteraf bekeken, is de liefde uit mijn handen geglipt.’ ‘Dus, het wás liefde?’ Haar hand rust op mijn schouder. Ik knik, haar warmte doet me goed. De lift komt tot stilstand. ‘Ik moet er ook uit. Mijn zoontje is drie maanden. Als je wil, mag je hem zien,’ zegt ze zachtjes. Mijn hoofd schiet overeind.