Tijdens het derde lesuur – maatschappijleer - mevrouw Connie, viel de Tl-verlichting uit. Voorspelbaar; een-vijfde joelde, drie-vijfde zweeg en een-vijfde deel lachte toen ik zei: “Hé, mevrouw Connie, uw wietlamp trekt alle stroom uit de school.” Deze grap hoort in een context. Na schooltijd blowden we altijd in het plantsoentje achter de school. We bewaarden om de beurt een zakje wiet in ons etui en meestal had Sebastiaan een transistorradiootje bij zich. De dag ervoor roken we wietlucht nog voor we er waren. Daar stond onze docent Nederlands en maatschappijleer in beige pantalon en tweed vestje, een jointje in haar hand. Mevrouw Connie oogde nerveus en verloor in een keer al ons respect toen ze zei: “Weet je, ga maar. Ga maar naar huis, allemaal, of eh… ga maar gewoon.” “Heeeeee,” zeiden we en de high-fives vlogen om onze oren. We renden het lokaal uit, struikelend over tassen, elkaar duwend en deels per ongeluk schoppend. In de gang botste ik tegen Sebastiaan. “He,” zei hij verrast. “Jij bent vroeg.” “Ja, Connie liet ons gaan. Gaan we?” Hij sloeg zijn arm om me heen. “Jij hebt het, toch?” Ik rommelde in mijn ‘Lastpak’ tussen boterhammen, schriften en rommel naar mijn etui. Maar daarin alleen Bic pennen, markeerstiften en HB potloden, geen groen zakje. Shit, in de haast er natuurlijk uitgevallen. Ik liep terug, en bedacht me even dat alle bijdehante grappen verdwijnen als er geen publiek meer is. Mevrouw Connie keek me verstrooid aan. “Iets vergeten,” mompelde ik. Ze knikte en haalde een hand door haar haar. In een flits zag ik hoe een pluk haar ter dikte van een kleuterstaartje op de grond dwarrelde. Als versteend keek ik ernaar en als bevroren volgde zij mijn blik. “Beetje haaruitval,” zei ze. “Pak je wiet maar. Tot morgen.” Ze knipoogde. De volgende morgen was het vijfde lesuur – Nederlands – mevrouw Connie uitgevallen. De morgen daarna ook.