Als ik mijn appartement binnenga, zie ik meteen dat ik niet alleen ben. Er schijnt licht vanuit de werkkamer, waar ik al twee weken geen voet binnen heb gezet, de donkere gang in. ‘Shit’ denk ik. Het kan maar een persoon zijn en die kan ook maar een reden hebben om hier te zijn. Hier heb ik helemaal geen zin in. Ik wil me omdraaien en de deur weer uitgaan, me ervan bewust hoe belachelijk dat eigenlijk is. Maar blijkbaar is de drempel om hem voor eens en voor altijd de waarheid te zeggen hoger dan die van mijn eigen voordeur. Die overweging laat ik een seconde mijn gedachten binnen. Het maakt niet meer uit, hij heeft me al gehoord. Ik hoor zijn voetstappen op het laminaat en schakel automatisch over van flight naar fight modus. Zijn reusachtige gestalte doemt op in de deuropening en op het moment dat zijn ogen, waarvan ik elke lichtschakering ken, de mijne vinden, valt er een duisternis over ons heen. Niet zoals een minuut daarvoor, toen ik besefte dat hij binnen was, maar daadwerkelijk een deken van pikzwart die ons beiden blind maakt. Het moet een stroomstoring zijn; als ik door het zijraam naast de voordeur naar buiten kijk is ook daar al het licht uitgevallen. Ik voel paniek, niet alleen de mijne maar ook die van hem. Mijn telefoon… ik voel met mijn hand in mijn jaszak en als ik mijn mobiel vind druk ik meteen het knopje in om het beeldscherm te activeren in de hoop zo een beetje licht te creëren. Zoals altijd is hij me voor. Hij moet me op de tast gevonden hebben en grist het toestel uit mijn handen. Onder mijn blouse voel ik zijn vingers op mijn lichaam en door mijn tranen heen hoor ik zijn stem: ‘Fijn om je weer te zien’.