Met een typisch digitaal piepje vertelt de tik-klok me dat het 17u37 is. Weer meer dan een uur overgewerkt, zonder vergoeding. Zoals gewoonlijk slenter ik naar het bushalteplein. Honderden mensen die in alle richtingen door en achter elkaar stappen. Op de achtergrond - en voorgrond - het geluid van het drukke verkeer, fietsers die bellen, getoeter, mensen die roepen naar elkaar dat ze plaats moeten maken; hier en daar een hond die blaft. De voetgangers – al dan niet draadloos verbonden met hun smartphones – lopen als verschillende kolonies mieren in een rij achter elkaar tot ze aan de juiste hoop blijven staan om te wachten op de bus. Ook ik ben zo een mier. Alleen ben ik niet bekabeld, platte batterij. Ik trippel geduldig mee in de rij tot aan de hoop aan de bushalte. Plots staat alles en iedereen stil. Verbaasd kijk ik rond. Geen beweging, geen geluid meer. De mensen rondom mij staan met hun hoofden naar de grond gericht. Complete stilte. De wereld staat stil. Uitgezonderd die ene merel die wat verder in een boom een verhaal vertelt. Hij doet me glimlachen en ik kan het niet laten terug te fluiten. Tegenover mij tilt een vrouw haar hoofd op. Ze kijkt in de richting van de merel en daarna naar het stilleven rondom ons. Vragend kijken we elkaar aan en bijna tegelijkertijd halen we onze schouders op, elkaar stil antwoordend dat we niet weten wat er aan de hand is. Ik heb haar al meer gezien. Zij staat steeds aan de bushalte tegenover me. We blijven elkaar aankijken. Onze ogen lijken wel draadloos verbonden. Ik ga op haar af en stel me voor. ‘Ik ben Elke,’ antwoordt ze. We schudden elkaar de hand en voelen de vonk overslaan. De tijd staat niet langer stil.