# 142 Het verval

Tegenover schoonheid en talent verstom ik, niets anders kan ik aanvangen dan mij ermee te doordrenken tot ik val. Ik produceerde twee jonge lichamen en zie dat van mij verleppen. Ik smelt neerwaarts; ik heb altijd al overhoop gelegen met aantrekkingskracht. Was ik niet gedeeltelijk uitgehold door het kwaad, dan zwom ik me misschien nog theatraal naar een strak lijf en leerde ik een instrument bespelen. Of iets van die strekking. Maar met illusies heb ik allang afgerekend. Ik denk wel eens, misschien moet ik het klooster in. 'Het' klooster, ook dat is een illusie. Een klooster dan, maar dan wel een zonder spiegels en van je God verlaten. Zó van je God verlaten dat geen biddende non of monnik er zich nog gehoord voelde en met mottenballen en al naar elders vertrok. Ik vraag me trouwens af welke God er überhaupt op al die gebeden zit te wachten. Stel je je die kakofonie eens voor, wie verdraagt zoiets? Nou ja, ieder zijn juk, maar ik kan geen mens meer velen. Op de tweede kerstdag van 2012 werd op de zolderverdieping van een bescheiden woning aan de Oude Kerkstraat het levenloze en nogal opgezwollen lichaam gevonden van een vrouw van middelbare leeftijd. Op de kleine salontafel lagen diverse stapels boeken, tijdschriften en krantenknipsels en tussen de vele lege drankflessen vond men een bloknoot met de volgende notitie: "Er mag wel iemand martini en wijn komen brengen. Voldoende, twee of drie keer per week, als ik slaap graag. Ik zal de lege flessen in de kapel achterlaten. En water heb ik ook nodig, voor de dieren. Dieren wil ik wel. Die letten niet of nauwelijks op de neerwaartsgesmoltene. Tenminste dat geloof ik. In ieder geval praten ze nergens over. Daar zijn ze buitengewoon netjes in. De verstandhouding zal goed zijn, ze mogen grazen en jagen, en opeten zal ik ze niet. De drank is mij genoeg."