De kluizenaar ‘Oma – oma !’ Joris komt met een vaart de keuken binnenrennen, moet je eens horen, tante Pien zegt dat oom Hans gek geworden is; hij wil kluizenaar worden, weet jij wat dat is?’ Oma, - net een beetje aan het dutten in het zonnetje achter glas – schrikt op: ‘Hee, Joris, wat leuk dat je er bent. Wat zeg je nu allemaal?’ en ze denkt: o god, het zal toch niet waar zijn, Hans is altijd al een beetje dwaas geweest. Wat heeft hij nu weer in zijn hoofd gehaald. ‘Lieve jongen, ik moet even wakker worden’, ze duwt haar haar wat in model en gaat even verzitten. ‘In de koelkast staat nog een aangesproken fles met Ice-tea wil je die even pakken? We moeten eerst maar wat drinken’. ‘Tuurlijk, oma.’ Ze hoort Joris zeggen: ‘Ha, ik zie ook nog een bakje aardbeien in de koelkast.’ ‘Zet die maar op het aanrecht, dan kunnen ze even wat van hun kou kwijt raken.’ Terwijl hij een paar glazen van het lichtbruine vocht inschenkt denkt hij: Oma, wordt oud hoor, wie zegt dat nou: van zijn kou kwijt raken. Met een glas ice-tea in zijn ene hand in zijn andere hand een glas voor oma dat hij naast haar op een tafeltje zet, steekt hij van wal: ‘Oma, ik weet wat ik later wil worden: journalist, als journalist moet je nieuwsgierig zijn, veel talen leren, veel reizen, veel schrijven en koppie-koppie hebben, zegt pappa’. ‘Oh ja, mooi zo, dat is fijn.’ Het duizelt haar even; met haar gedachten was ze bij Pien en die man van haar. ‘Wat wilde je nu vertellen over oom Hans?’ ‘Oh ja, weet jij wat een kluizenaar is?’ ‘Gut, hoe kom je daar nu bij, tja wat zal ik zeggen, een kluizenaar is een mens die zich niets van andere mensen aantrekt, zijn eigen gang gaat, de boel de boel laat. Een enkele keer wil het wel eens gebeuren dat kluizenaars een oplossing denken te vinden voor de wereldproblemen als ze een poosje in afzondering leven en in stilte kunnen nadenken, bijvoorbeeld hoog in de bergen in een gammel hutje met alleen maar een stoel, een tafel en een bed en zeker geen televisie en smartphone.’ ‘Nou oma, daar hoef ik niet lang over na te denken. Ik ben het wel eens met pappa, die zegt: de oorlogen die we nu hebben komen allemaal door al die verschillende godsdiensten en geriliegs. Al die hoofden moesten maar eens boven op een hoge berg gaan zitten en eens diep nadenken over hoe zij de misdaad uit hun geloof en geriligies halen; dan zijn het pas echte kerels. Godsdienst is alleen maar een richtlijn om te leren leven, daar hoort liefde en vriendschap bij en geen oorlog. Dan is godsdienst goed. Perplex kijkt oma haar kleinzoon aan en zegt: ‘Het zijn geen geriligies maar religies en vertel dat verhaal maar aan oom Hans, dan blijft hij misschien wel bij tante Pien’. Ze schudt haar hoofd: ‘De aardbeitjes zullen nu wel wat bijgekomen zijn. Ik zal ze even voor ons klaar maken’.