Een beetje verveeld loop ik door de gangen. Hoewel mijn blik heen en weer gaat, weet ik niet meer welke prullen ik al vasthad, hoeveel waardevolle of bruikbare spullen ik liet liggen of wat er één stap geleden op de rekken lag. Plots zie ik een schommelstoel. Een houten versleten schommelstoel. Natuurlijk kan ik het niet laten om er even in te gaan zitten. Ik kijk toch even rond of niemand me in de gaten heeft en zet me in de stoel. Ergens hoor ik nog “zou je dat wel doen?” Ik mompel dat ik toch een potentiële klant ben en dat ik niet zou weten waarom ik niet zou gaan zitten. Ik zit in de woonkamer van mijn grootmoeder, kirrend zit ik op haar schoot, we schommelen. We schommelen net iets te hard maar ze heeft me stevig vast. Een heerlijk gevoel overvalt me. Het gevoel dat ik geliefd ben, dat ik veilig ben, dat ik gelukkig ben. Mijn voetjes liggen op haar knieën en gaan op en neer. De liefdevolle greep is niet te hard en niet te zacht. Voor me begint de klok het uur te slaan. Ik zit in de woonkamer. Zachtjes schommel ik heen en weer. De baby in mijn armen begint te kirren. Wat een zalig geluid. Wat een prachtig kind. Wat een zalig gevoel. Twaalf slagen, twaalf uur. Etenstijd Wanneer we stoppen met schommelen lijkt het alsof de stoel me terug loslaat. Ik draai me om en ben zeker: deze stoel wil ik.