#140 De blauwe tas

Ik zet de blauwe omatas op tafel, en neem met gesloten ogen de geur van de tas in me op. Er hangt een residu van rozen en lavendel vermengd met de geur van een vreemde vrouw in het bevoelde leer van het handvat. Eerbiedig aaien mijn vingers over de gladde structuur van het verkleurde knipslotje, dat jaren slijtage van het openen en sluiten heeft doorstaan. Ik knip het voorzichtig open. Onderin de tas liggen muffe suikerzakjes uit Italië en Frankrijk, tussen opgefrommelde oranje De Gruyter bonnen uit 1958 en een geborduurd zakdoekje. Langzaam leg ik het naast de tas op tafel. Ik vis er nog meer herinneringen uit zoals enkele uitgedroogde Wrigley's kauwgom met zo'n mintgroen wikkeltje, en een donkerrode lipstick. Verstopt onder een blinde rits tref ik een beknaagd potloodje en een klein, volgeschreven schriftje. Ik blader het door; bij de eerste pagina vallen er een paar gedroogde madeliefjes uit. 12 mei 1954, Geertje, mijn mooie meisje. Zo heb ík je genoemd. Ik mocht je niet eens vasthouden van de nonnen. Ik heb je nooit meer gezien. Mijn hart brak op je geboortedag, je nam een stukje met je mee. Maar vergeten zal ik niet. Ik hoorde je huilen. Je kneep je oogjes dicht tegen het licht, en balde je vuistjes, terwijl de zon door de hoge ramen naar binnen scheen, en je hoofdje oplichtte. Rood, net als ik, je mama. Zuster Agnes liep snel met je weg, mij achterlatend met gestrekte armen. Waar ben je, m'n meisje? Edit: spelfoutjes -> dank jullie :-)