Tussen krijtstrepen op de stoep lag een oud Indonesisch Ikatkleed. De man die erop had plaatsgenomen leek niet veel jonger. Voor hem lag een bruin leren handschoen op het blauw wit geweven patroon. Het is het bruin van lakenvelders, dacht ze. Gebrande sienna dat was het, verzekerde zij zich. De eenzame combinatie van de man met de handschoen maakte haar nieuwsgierig. ‘U verkoopt slecht één handschoen?’ Hij raakte de handschoen met zijn vingertoppen aan, alsof hij zijn geliefde streelde. Ondanks de opdringerige straatgeluiden op de vrijmarkt hoorde ze de stilte, die tussen hen viel, er bovenuit. ‘Nee ik laat hem slechts zien.’ ‘Waarom?’ ‘Omdat ik de weduwnaar van de handschoen ben.’ ‘De weduwnaar van de handschoen?’ ‘Ja.’ Ze boog zich naar voren en bij het uitnodigend gebaar van de oude man, ging ze tegenover hem zitten. ‘Lang geleden was ik gelegerd in Indonesië. De enige echte liefde van mijn leven moest ik achterlaten.’ Bij het woord liefde, zag ze een glans in zijn ogen verschijnen. ‘Wij zijn toen met de handschoen getrouwd. Hebben elkaar eeuwige trouw beloofd. Tot de dood ons scheidt. Helaas liet die niet op zich wachten. Slechts de foto van haar met de andere handschoen van beloftes is overgebleven.’ ‘Maar waarom deze plek voor uw verhaal? ‘ ‘Mensen willen pas luisteren als ze nieuwsgierig zijn geworden. Die ene handschoen intrigeert ze uiteindelijk allemaal en ik…, ik praat zo graag over haar.’ Ze bedankte hem voor zijn verhaal en wenste hem veel luisteraars.