Eergisteren heb ik zijn spullen op Marktplaats gezet. Zijn akoestische gitaar werd al dezelfde avond door een langharige jongen opgehaald. Ook zijn cd-verzameling met herrie was snel weg. De schroefboormachine heb ik gehouden, want ik ga nu het schilderij van Monet ophangen dat hij verafschuwde. Eigenlijk is het een poster, maar er zit een lijst omheen met tierlantijntjes. Zijn kleding reed ik naar de kringloopwinkel. Ik heb zijn trouwpak nog even vastgehouden. Het rook naar niks. De mollige politie-agente had lief en meelevend geglimlacht. Ik weet nog dat ik dacht: zo’n vrouw sturen ze alleen als er iemand dood is. Ze wilde wel aan de keukentafel zitten, maar geen versgemalen koffie of kersenvlaai. “De ervaring leert,” begon ze, “dat vermissingen van volwassen mannen zelden voortkomen uit een misdrijf of een ongeval.” Ik zette toch koffie. Het schilderij komt in de slaapkamer, zodat ik naar Monet kan kijken als ik niet kan slapen. Ik sta op een stoel, richt de accuboormachine op de muur en knijp. Het apparaat zoemt vervaarlijk en het stucwerk dwarrelt op het laminaat. Er vormt zich een deukje van enkele millimeters, waarna het zoemen overgaat in een zwaarder gereutel. Het gaat niet. Ik laat los. “Je maakt er een puinhoop van,” hoor ik verontwaardigd achter me. “Dat ding is niet gemaakt voor baksteen.” Ik draai me om en staar hem aan, want straatkatten vluchten soms als je ze strak aankijkt. Hij zet zijn sporttas neer. “Bij de kringloop hebben ze vast een klopboormachine.”