# 140 Afblijven!

Ik sta stil bij één van de kramen en laat mijn ogen dwalen over lampen, oude telefoons, koperen kapstokhaken, emaillen potten en pannen die ik nog van vroeger ken. Rommel wat in een bak met ongeregeld goed, steek mijn hand uit naar een Mariabeeld dat eenzaam tussen al die spullen staat en voel plotseling dat er naar me gekeken wordt. Hoor de stem die bij die blik hoort: ‘Afblijven. Je weet toch dat dat ding kan breken?’ Ik kijk op naar de verkoper - een al wat oudere man met een dikke oranje sjaal die in de schaduw van het tentdoek met een boek in een fauteuil zit en de indruk wekt dat hij zit te lezen. Gerustgesteld til ik het beeldje op, maar dan vallen mijn ogen op het portret dat aan één van de balken van de kraam hangt. In het gerimpelde gezicht omrand door strak naar achter getrokken grijze haren en een nauwsluitende, gesteven witte kraag ontwaar ik de dwingende ogen van mijn moeder.