De spullen liggen uitgestald op tafel, wachtend op een nieuwe bezitter. Een tafel vol geschiedenis en herinneringen, die nu voor een grabbel te koop staan. Ik heb nooit iets gehad met rommelmarkten. Maar Marjan stond erop dat ik erbij zou zijn. Dus hier sta ik dan, spullen te verkopen die we niet meer nodig achten, alsof ons leven bijna ten einde is nu mijn pensioen is ingegaan. Mijn oog valt op de mondharmonica. Waarom heeft Marjan dit hier neergelegd? Die was ooit van mij, en daarna van Sam. Ze voelt koud aan in mijn hand. Sam heeft er urenlang op geoefend. Hij was volhardend en nam ze overal mee. De harmonica was een metgezel in zijn binnenzak, ook op de dag van het ongeluk. ‘Papa, ooit wil ik op een groot podium staan en iedereen blij maken met muziek, net zoals jij en Toots.’ ‘Bij mij waren het kleine podia. Lang voor jij er was,’ lachte ik hem toe. Toen negeerde een dronken bestuurder het rode licht en verloor ik de controle over het stuur. Sam had geen schijn van kans en was op slag dood toen we een lantaarnpaal raakten. De harmonica vond gedurende enkele jaren een mooi plekje op Sam zijn kamer, daarna in een doos toen de kamer werd leeggemaakt. En nu rust deze oude liefde in mijn handen. Schreeuwend om blues. Schreeuwend om Sam. Marjan komt aan met de laatste spullen. ‘Ik moet ervandoor.’ Daarmee weet ze genoeg. ‘Ik zie je wel op dat podium.’