#140 De terugkeer

Zuchtend schuifel ik achter de eindeloze mensenmassa aan. Een hersenloze optocht van kijkende en wijzende mensen, die ook nog eens plotseling stoppen of zich langs je heen wringen. Uit het niets duikt een blond kind met een wit hoedje voor me op. “Mama, ik wil een hamster!” krijst hij, wijzend naar de kooi op het kleed naast mij, waar een groepje hamsters zich probeert te verstoppen onder een speelgoedhuisje dat te klein is voor hen allemaal. Geef ze eens ongelijk, ik zou me ook in huis verstopt hebben als ik eraan gedacht had dat het vandaag koningsmarkt zou zijn. Alsof ik hier ooit iets zou kopen. Als ik rotzooi wil ga ik wel naar de vuilnisbelt. Ik stap om het kind heen en sleep me voort langs dozen met kapotte videobanden die niemand meer kan afspelen, oud servies dat van ellende uit elkaar valt bij een enkele aanraking en vieze, groezelige knuffelbeesten die ruiken alsof ze nog nooit gewassen zijn. Dan valt mijn oog op een knuffelmuis, vies en groezelig, maar precies Muis. Ik pak de muis op, de geur van zweet en tranen stijgt uit de vacht op.. Dezelfde grote, zachte oren, het lelijke, groene pakje. Muis, die overal mee naartoe ging en nooit van mijn zijde week, tot die noodlottige vakantie waarvan ik wel terugkeerde, maar Muis niet. Ik klem mijn handen om Muis heen en druk hem tegen mijn borst. “Hoeveel voor deze muis?”

Dan valt mijn oog op een knuffelmuis, vies en groezelig, maar precies Muis. Ik pak de muis op, de geur van zweet en tranen stijgt uit de vacht op.