Ik wees hem aan en dacht dat de verkoper zei: ‘Dit is mijn Laaf Leo.’ Cool! Ik spaar Efteling memorabilia. Echter had ik de goede man niet correct verstaan. ‘Dit is mijn Slaaf, Theo.’ Ow, dacht ik bij mijzelf, dat is heel iets anders. ‘Maar hij is wel al eens in de Efteling geweest’, sprong de verkoper erop in, ‘we hebben er ooit een filmpje opgenomen.’ Hij wist wel zijn merchandise aan te prijzen, dat gaf ik hem na. Voordat ik het wist was ik vijftig euro lichter en in het bezit van een Slaaf genaamd Theo. Eenmaal thuis aangekomen zette ik hem in de gang. Het was een impulsaankoop en had nog geen idee waar in huis ik hem kwijt kon. Zonder na te denken hing ik mijn jas aan zijn tepelpiercing. Een gemoffeld geluid werd hoorbaar. Voorzichtig trok ik de ritssluiting van zijn leren masker open. Theo liet drie pingpongballen uit zijn mond vallen. Het was alsof hij het geroken had. ‘Dus je wilt een potje spelen?’ Zijn gezang had iets Limburgs, verstond er geen woord van. ‘Kom dan gaan we naar de garage.’ Hier stond mijn pingpongtafel stof te happen. Had er al jaren niet op gespeeld, sinds het incident van 1996 niet meer. Na drie keer serveren merkte ik dat Theo geen gevoel voor het spel had. Wel had hij het batje verstopt. Sindsdien spelen we elke avond “zoek het batje”, daar hebben we onze handen vol aan.