Het is nog vroeg. De zon tracht met haar gouden stralen de kilte van de markt te verdrijven. Tot dusver zonder succes. Het gros van de verkopers is nog naarstig bezig hun spullen uit te stallen. Ik geniet van vroege vogels die de geordende chaos van een mierennest nabootsen. Hun waren boeien me weinig. Andere zorgen omringen me. Uiteindelijk strand ik weer op het punt waar mijn eenzame tocht begon. Ik had me voorgenomen niet te kijken, maar doe het toch. Dat ene beertje, grijs, snoezig, licht verweerd. Het rechteroog ontbreekt. Beantwoordt het andermaal mijn blik? Ik vrees van wel en ontdek dat ik gelijk heb. Hij lijkt droevig te kijken – me dunkt. De verkoopster lacht naar me. Een gevoel van herkenning en herinnering overvalt me. Zo’n beertje maken ze niet meer. En al zeker niet met maar één oog en het bewijs gedurende vele jaren geknuffeld en geliefd geweest te zijn. Wat als iemand dezelfde gedachten koestert? Vrees overvalt me. Zou ik? Nee. Ik had die vroege ochtend al besloten van niet. De verkoopster kijkt me nieuwsgierig aan, lijkt mijn beslissingsvermogen te wikken en te wegen. Zou ik? Ik twijfel. Ik beslis. Ik gris het beertje weg van de tafel en wandel zacht neuriënd weg. Geen spijt. Nog eenmaal draai ik me om, voel de priemende blik in mijn rug. De verkoopster lacht nog steeds naar me - hoofdschuddend. Ze kon het weten. Ik was nu eenmaal te gehecht aan het beertje dat me door mijn moeilijke kindertijd loodste.