Vrijmarkt Mensen tot aan het eind van de straat. Geschuifel. Ik ben ongeduldig. Dóórlopen wil ik. Opeens staat de vrouw voor mij stil en bukt. Mijn voorkant botst tegen haar gevulde achterkant. ‘Sorry,’ mompel ik. Ze kijkt geërgerd naar me op. Haar oranje geschminkte wangen veranderen opeens in een lach. Ze komt omhoog. ‘Hey, Sander,’ zegt ze. Mijn blik klimt van haar strakke oranje T-shirt naar haar ogen. ‘Ah, jij hier?’ Ik zoek in de donkere hoeken van mijn geheugen naar haar naam. Ze is me voor. ‘Shelly, weet je nog?’ Ja, natuurlijk Shelly. Mensen dringen langs ons. ‘Ik ben Lotte,’ zegt mijn vrouw. Shelly en Lotte schudden elkaars hand als tegenstanders in een match. ‘Collega’s bij Boertien,’ verduidelijk ik. Voor haar tijd, godzijdank. Ik krijg flashbacks van de trainingsweekenden. Goedlachse Shelly met de grote … Alles danste aan haar. ‘Hoe gaat het met je?’ vraag ik. ‘Ik zag deze liggen bij dit kleedje.’ Ze houdt een notenkrakerpop omhoog. Een voorwerp dat je niet mist totdat je denkt dat je het nodig hebt. ‘Altijd al willen hebben?’ vraag ik. Haar rechter wenkbrauw trekt omhoog. ‘Het kan handig zijn.’ Ze beweegt de mond van de notenkraker op en neer. Tegelijk barsten we in lachen uit. Lotte kijkt verbaasd. ‘Inside joke,’ hikt Shelly. Herinneringen aan haar affaire met de directeur en zijn voorkeuren waarvoor zij uit zijn hotelkamer wegrende, komen naar boven. ‘Tot ziens, hè?’ ‘Tot ziens,’ zegt ze lachend.