Hij staat die ochtend extra vroeg op, maar zijn vriendin is hem voor omdat ze weet dat hij niet zonder haar gebakken eieren met bonen kan. Terwijl hij in de keuken het dampende bord op de ontbijttafel iets verschuift, kijkt hij vertederd toe hoe Nikita een groenroodgeruit lint op haar koppie gestrikt krijgt. Hij zal vóór zijn sessie 'Intensieve poweryoga met geiten' nog even het park in moeten om haar een plasje te laten doen. Uit dankbaarheid voor de eieren. En voor de bonen. Ook al laat hij die vanochtend graag staan omdat Nikita blijkbaar niet kan wachten de hele wereld te verheugen met de aanblik van haar nieuwe strik. Hij fluistert nog een paar onschuldige woordjes, waarna zijn vriendin hem iets ondeugends naroept. Heerlijk! Is het leven geen droom? Hij heeft die ochtend een briljant excuus verzonnen om extra vroeg de deur uit te kunnen, maar veel heeft het niet geholpen. Aan de eieren met blikbonen heeft hij nog net weten te ontsnappen, maar niet aan de hond waarmee hij nu door dat verrekte park loopt. De hond draagt een groenroodgeruite strik in het haar dat anders voor zijn ogen zou vallen. Het is een pathetisch idee van zijn vriendin en nadat hij daar iets onschuldigs over mompelde, riep ze nog dat het trouwens niet 'zijn' maar 'haar' ogen zijn; het komt hem voor dat zijn vriendin wel vaker over geslachtsmisstanden zeurt. Hij vraagt zich af waar al die koppigheid toch vandaan komt. Of het nu smerige bonen of gestrikte honden van welke sekse dan ook betreft, je loopt altijd wel tegen iets hardnekkigs aan. De godganse wereld is een en al kwijlende ontluistering.