Al wandelend met mijn baby van zeven weken in de kinderwagen belandde ik op een smal pad tussen twee huizenblokken in. Hagen en hekken maakten de afscheiding tussen de huizen en het met waalsteentjes geplaveide pad. Terwijl ik keuvelend tegen mijn kleine het einde van de steeg naderde grauwde er plotseling een wolfachtig dier boven een van de hekken uit. Twee woeste ogen en een wijdgeopende muil met rijen blikkerende tanden deden me ter plekke verstijven, waarna mijn hart zich als een dolle richting keel omhoog werkte. De klauwen van het woeste beest leken elk moment het pak planken te kunnen vermorzelen. Mijn baby probeerde boven het onaardse gehuil van de hellehond uit te komen. Weer een beetje bij zinnen draaide ik de kinderwagen 180 graden en racete de andere kant op. Nog geen tien meter verder ontspon zich echter eenzelfde tafereel. Ik zat als een rat in de val. Die nacht had het zwaar gesneeuwd. Warm aangekleed stapten Lars, mijn zoontje van drie, en ik met sleetje richting park. Daar was een kunstmatige heuvel opgeworpen, die zich bij uitstek leende om heerlijk te roetsjen. Nadat ik Lars in coureursstand op het sleetje had gepositioneerd, gaf ik hem een fikse duw, waarna de zwaartekracht de rest deed. De vaart zat er goed in, te goed, want onderaan de heuvel had mijn joelend jochie nog zoveel vaart dat hij doorgleed richting vijver. Met een sierlijke boog belandden kind en slee, nog steeds als eenheid, op het ijs, alwaar de glijtocht nog een meter of twintig voortduurde. Ik was inmiddels ook bij de vijver aangekomen, stapte het ijs op, maar zakte daar meteen door. Plotseling schoot er een hond langs me heen, glibberde naar Lars en bracht met het touw in zijn bek mijn jongen, meter na meter, veilig aan de kant.