'Niet in mijn kruis met je snoetje, kom nou toch, nee stop, dat kan niet hondeponnetje van me. Is ie van jou, dat gevalletje op vier pootjes? Te leen, wat enig, voor hoelang? Een weekje maar? Wat een schat is het. Ga je me nu likken, met die lel van een tong van je, godallemachtig ik raak er helemaal hoteldebotel van! Wat? Nee, dat klerebeest heb ik niet meer, dat was mij toch een monster, ik had elke keer stennis op straat, ik kon dat beest niet hebben gewoon! En hij mij niet, veel te stoer was ie voor mij. Mijn schoonzus heeft hem nu, die woont op de Wallen. Zij ken het wel hebben daar met al die hoerenlopers om der heen. Zo’n klein gevalletje wil ik wel weer eens, het is zo gezellig, je kan er heel wat aan kwijt aan zo’n beessie. Vind jij niet? Ik zou deze hier zo meenemen, ja, blaf maar van waf waf, jij wilt vast ook wel met mij mee, toch hondeponnetje?’ Altijd als ik bijna thuis ben zie ik de buurman met dat bakbeest, andere kant opkijken, nee niet naar mij toe komen, je weet het toch dat ik het vreselijk vind, hoor ik hem nou roepen? Nee toch, hij appt mij zelfs. ‘Schijterd’ schrijft hij, nou ja zeg, ik heb het er gewoon niet op van die stinkende harige hijgende gore grote beesten waar je bij moet staan als ze bergen stront schijten en pissen als een paard en dan moet je ook die warme enorme drol in een zakkie in je binnenzak meenemen. Zum kotzen. Dan mankeert er toch iets aan je, ja toch? Ik app m gewoon terug, icoontje van de middelvinger, huppa, de zakkenwasser. Ja, doei! Zo, deur dicht.