Zuchtend werd de paus wakker, met moeite kwam hij uit bed. Hij voelde zich oud en werd het leven in de basiliek steeds meer beu. Het gebrek aan privacy, de bureaucratie, de machtspelletjes, het gekonkel, de schandalen over seksueel misbruik. Het was allemaal niet zo verheven als hij had gehoopt bij zijn aanstelling en hij had ook geen grote veranderingen kunnen doorvoeren in de gewoontes en gebruiken in de Sint Pieter. Natuurlijk was het een grote eer te worden beschouwd als de rechterhand van God, maar hij zou er alles voor geven weer terug te kunnen keren naar een eenvoudig bisdom. Daar zou hij zich volledig kunnen toeleggen op zijn werkelijk spirituele aspiraties en gewone mensen kunnen steunen is hun zoektocht naar verlossing. Met Pasen op komst was het topdrukte in Rome, iedereen verwachtte een mooie toespraak en de gelovigen dromden nu al rond op het plein. Hij kon de hoop maar ook de wanhoop voelen. Wat moest hij de mensen dit keer weer wijsmaken? Zijn geloof in God was hij niet kwijt maar had hevige twijfels. Het leek of Jezus persoonlijk tot hem sprak terwijl hij met tranen in zijn ogen luisterde: ‘ Franciscus, jij weet wat je in Argentinië verkeerd hebt gedaan, jij kan God niet langer dienen.’ Je bent de eerste jezuïet op deze plaats, God heeft een long van je genomen, je leeft al 50 jaar met één long. Hij is je al zo genadig geweest.’ Je bent niet de rechterhand van God, je moet opnieuw gaan dienen om vergeven te kunnen worden in Argentinië,’ vervolgde Jezus. Vol berouw zakte Franciscus op zijn knieën ondertussen zichzelf hard op de borst slaand, ’ vergeef mij oo Heer.’ De klokken van Rome riepen om de paus, hard en ongenadig, hard en ongenadig….