Met mijn palmpasenstok zo hoog mogelijk boven mijn hoofd, paradeer ik in mijn groene corduroy overgooier langs de grachtenhuizen. Terwijl de optocht hapert omdat ik aan mijn afgezakte kniekous sjor, worden we door veel zwaaiende mensen verwelkomd als Jezus in Jeruzalem. Ik begrijp niet goed hoe dat precies zit, maar zoiets heb ik op school geleerd. Mijn vader zegt dat alleen de ezel nog ontbreekt en hij heeft overal verstand van. Hij werd niet voor niets hulpsint en paashaas. Een week later sluip ik in mijn fabeltjeskrantpyjama de steile trappen af naar de woonkamer om, in een krans van ochtendzon en dansend stof, mijn paashaas de laatste zwanenvleugel aan het tweede sneeuwwitte ei te zien plakken. Met het drogen van de lijm lost hij langzaam op. In de keuken hoor ik hem zijn handen wassen zoals alleen hij dat kon; met polsen en al. Voorzichtig stap ik zoals ieder jaar tussen de sierlijke halzen in de kleine papieren koets en lees op het cellotape de afdruk van zijn linkerduim. Ik proef matzes met roomboter en veel suiker, en met gesloten ogen spel ik 'Vrolijk Pasen' in het handschrift van Sinterklaas.