Midden op de tafel staat een mandje met een kip van papier-maché. De gele kuikentjes lijken vrijelijk op hun plastic oranje, pootjes over de tafel te scharrelen tussen de gekookte en gebakken eieren, afgebakken paashaas broodjes, boterlammetjes en Matses. Op elk bord pronkt een servet in de vorm van een statige haan, volgens de origami techniek gevouwen. De eierdopjes zijn zelfs extra versierd met een kransje madeliefjes. ’s Morgens vroeg had Mia de bloemetjes uit het plantsoen geplukt om er kransjes van te vlechten. ‘Het geheel is weer een lust voor het oog’, zeiden haar ouders toen zij samen met Mia, Ben haar echtgenoot en Bartje aan tafel gingen zitten. Zoals ieder jaar gebruikelijk, zou Mia’s vader het paasverhaal vertellen Maar Bartje van zes, had de hele week op school al niets anders gehoord dan de gruwelijke moord op Jezus. Het was zijn probleem niet, had hij een jongetje uit de klas horen zeggen. Eigenlijk was hij het daarmee eens. Nee zijn probleem lag veel dichterbij. Het hield hem al minstens een maand bezig. De film van de kip en het ei stond hem nog op zijn netvlies gebrand. Duidelijk had hij het ei uit de kip zien komen en in het stro zien vallen. ,Na ongeveer eenentwintig dagen komt het kuikentje uit het ei’, werd er gezegd. De onpedagogische uitspraak die daarna volgde:’ en zo kinderen is er een nieuw leven geboren’, veroorzaakte bij Bart verwarring. De ooievaar vond hij een plausibel verhaal. Maar een ding geloofde hij echt, juffrouwen weten meer dan moeders. Het was niet alleen de papier-maché kip die zijn opgekropte nieuwsgierigheid trickerde. Opa’s paasverhaal drukte hem ook op zijn borst. ‘Mam heb jij weer een ei in je buik?’