#138 – De klokken van Rome

Mijn moeder legde de verschillende religies als volgt uit: ‘Je hebt God, Boeddha en ABBA.’ Wij gingen op zondagochtend niet naar de kerk, wij luisterden naar Waterloo en dansten in de kamer. Toch hebben religies wel degelijk aantrekkingskracht op mij, niet vanwege het geloven, wel vanwege de gebruiken. Ik ben, zeg maar, op zoek naar het dansje. De straat is lang en statig, halverwege afgesloten met dranghekken en toegang tot het plein is alleen mogelijk via elektronische poortjes. Dit was de vorige keer dat ik hier was niet. Er moet iets speciaals zijn vandaag, al is dat, voor zover ik weet, geen Christelijke feestdag. Het is hier altijd behoorlijk druk maar vandaag ziet het plein zwart van de mensen. Oude mensen, jonge mensen, Italianen en buitenlanders zoals wij. Voor ons zitten twee jongens te tokkelen op hun gitaar, achter ons staat een groepje in een kring en doet simpele bewegingen, het lijkt op zakdoekje leggen voor volwassenen. De meeste mensen zitten op de grond. Wij gaan ook zitten en lurken aan ons flesje Evian, wachtend op wat komen gaat. Naast ons begint een gezin te eten, uit doosjes en bakjes komen de heerlijkste gerechten, wij delen mee in de kippenpoten en olijven. Er worden kaarsen uitgedeeld en ballonnen aan een touwtje. Er klinkt een stem in het Italiaans, behalve het woord ‘famiglia’ begrijpen wij het niet. Dan laat iedereen de ballonnen los. Wij ook. Duizenden ballonnen in alle kleuren van de regenboog dwarrelen omhoog naar de strakblauwe hemel. Even later zet de schemer in en steekt iedereen zijn kaarsje aan. Als het donker is en alle lichtjes het grote Sint Pietersplein verlichten, verschijnt de Paus. Hij maakt een ongedwongen praatje met een aantal gezinnen, maakt een rondje in zijn Pausmobiel door het publiek en gaat dan op zijn heilige zetel zitten in het midden van het podium. Een man neemt plaats achter een piano en zet de eerste klanken in. Met duizenden onbekenden en de Paus zelf zingen wij Michael Jackson’s Heal The World. En doen we een dansje.