De tweede versie met fijne hulp van schrijfcoach Blavatski en met de goede raad van Marietje en Meta. Vinden jullie het beter zo? De kerkklok die moest zwijgen Lang geleden was er eens een jongen van veertien jaar, hij heette Herman, die naast de kerk woonde. Iedere zondag werd hij wakker van het beieren van die grote klokken. ‘Altijd om halftien beginnen ze met die rotherrie. Lig ik lekker te slapen en ja hoor daar gaan die krengen weer. Ik heb er zo genoeg van!’ zegt Herman. ‘Ik ben blij dat ik drie straten verderop woon, in mijn kamer hoor je het niet zo erg,’ zegt Manus, zijn beste vriend. ‘Daar moet toch iets op te vinden zijn. Wat kunnen we eraan doen? Ik heb het er al met mijn vader over gehad, maar die zegt dat het zo hoort en je er dus niets aan kunt doen!’ Herman ziet het alweer gebeuren, aanstaand weekend is het helemaal erg. In deze kerk vieren ze eerste en tweede Paasdag nog wel! Dan ineens beginnen zijn ogen te twinkelen. ‘Ik heb een idee, ik schakel die klokken uit, ze gaan elektrisch. Dat moet een fluitje van een cent zijn, toch?’ ‘Hoe kom je binnen dan,’ vraagt Manus. ‘Ik klim in de toren. Kijk dat wordt nog eens een echt vrolijk Pasen!’ Herman lacht van oor tot oor. Een reuze idee, dat hij daar niet eerder op gekomen is! Dinsdag na Pasen kopt de landelijke ochtendkrant: Jongen van veertien maakt kerkklokken onklaar in dorp op de Veluwe. Herman heeft daarna een zeer zwaar gesprek met zijn vader, moet voor de kerkeraad verschijnen om het een en ander uit te leggen…