Voor de laatste keer vierden de eilandbewoners gezamenlijk Pasen. Het waren vier boerengezinnen wiens ouders lang geleden het kleine, mooie en vruchtbare eiland midden in een brede rivier, hadden gekozen om te werken en te leven. Ze deden aan tuinbouw en klein vee. Ze hadden lief en leed, geboorte en sterfte met elkaar gedeeld. Zelden hadden ze ruzie. Er heerste vrede. Op een boze dag besloot de eigenaar van het eiland om het te verkopen. Het was voor hem niet rendabel dus weg ermee. Wat er met de bewoners zou gebeuren was niet van belang. Jammergenoeg konden die geen bedragen met vele nullen uit de zak toveren om hun eiland te kopen. Verschillende plannen werden er getrokken waarvan de ergste was dat men er afval wilde gaan dumpen. Dat ging gelukkig niet door. Een natuurorganisatie werd uiteindelijk de winnaar. Prachtige plannen werden er bedacht waar de boeren niet in pasten. Zij waren geen natuur, vond men, dus die werden uitgekocht. De eilandbewoners waren niet blij maar veel keus hadden ze niet. De laatste Pasen. Het eiland lag te soezen in een voorjaarszonnetje. De echte uitloop-scharreleitjes werden geschilderd en verstopt rondom het veldje waar met mooi weer de buitenfeesten werden gevierd. De kinderen renden uitgelaten door elkaar. Hun vrolijke stemmetjes galmden over de velden. Heel in de verte hoorden ze een kerkklok beieren. Die van Rome waren te ver weg. De eilanders verdwenen. De achtergebleven verwilderde katten werden doodgeschoten. Er werd een dijk doorgestoken om een wetland te creëren. Grazers uit het buitenland werden uitgezet en avontuurlijke wandelpaden aangelegd. Het is nu een prachtig eiland voor de donateurs die trots rondlopen. De toeristen komen massaal lopend of op een huurfiets de rust verstoren. Een vredig Pasen werd er nooit meer gevierd.