“Hoe ging het?” vroeg ze nadat ik de de deur achter me had dichtgeslagen, stampvoetend naar de salon was gevlucht, mijzelf een groot glas brandewijn had ingeschonken en de helft in één teug had leeggedronken. Moedeloos plofte ik achterover in mijn fauteuil met mijn jas nog aan. Ik staarde naar de oude, imposante eik voor het raam terwijl de alcohol naar mijn hoofd steeg. Mijn vrouw stond in de deuropening van de salon met haar handen in de zakken van haar schort en een blik van meelij in haar ogen. Ik nam nog een flinke slok en zuchtte. “Weet je wat die centenneuker van de gemeenteraad zei na afloop van het concert?” Mijn verstandige, lieve vrouw zweeg. “Zonder koren en met een kleiner ensemble zou het minder bombastisch overkomen en beter passen bij het vrome karakter van het feest. En de secretaris voegde er nog fijntjes aan toe dat opera eigenlijk niet in de kerk thuis hoorde.” Mijn jongste dochter was inmiddels stilletjes naar beneden gekomen en stond naast me met een vragende blik naar me te kijken. “Bent u verdrietig, papa?” Ik keek met een weeë glimlach naar haar en zei: “Een beetje, poepie.” Ze legde haar hand op mijn arm. “Zullen we morgen samen eieren schilderen?” Ik knikte en aaide haar over haar bolletje. Huppelend verdween ze naar boven. Ik dronk mijn glas leeg en haalde de handgeschreven eerste versie van de partituur uit mijn aktetas. Ik stond op en liep er mee naar het haardvuur. “Trek het je niet aan, Johann. De wereld is nog niet klaar voor jouw muziek,” zei mijn vrouw stellig. “Ik denk dat je gelijk hebt.”