Klokgelui wekt ons deze Paasochtend; gelovigen worden ter kerke genood. Esina en ik slaan de uitnodiging af, we hebben onze eigen Paasviering. Met de zon in ons bed blijven we in elkaars armen genieten. Van elkaar en van de luie zondagochtend. Geïnspireerd door het moment zing ik zachtjes ‘Alles’ voor Esina, waarna onze lippen elkaar weer vinden en onze lichamen zich vol passie ineenstrengelen. Bij het ontbijtje op bed mors ik eigeel op het dekbed dat Esina snel oplikt om een grotere vlek te voorkomen. Dat druipende eigeel doet me denken aan een sketch over het Paasontbijt. Ik zoek op mijn laptop de sketch van Koot en Bie op YouTube, waarin de vieze man paaskuikentjes verkoopt voor bij het Paasontbijt. We bekijken hem wel drie keer en lachen tranen met tuiten. Natuurlijk doen we de vieze man na en krijgen telkens weer de slappe lach. Midden in een lachstuip hoor ik geklop op de achterdeur. Ik schiet mijn ochtendjas aan en loop naar beneden, terwijl ik de tranen nog uit mijn ogen wrijf. Ik haal de deur van het slot en doe open. Mijn adem stokt, ik sta perplex. Voor mij staat, lichtelijk gebogen, een smoezelige man in een iets te grote regenjas. Het hoofd schuin, vette haren, ongeschoren en een halfopen mond, waar een sliertje kwijl uit bungelt. Hij draagt een schoenendoos onder zijn linkerarm. Ik kan geen stom woord uitbrengen, als hij – na schichtig om zich heen te hebben gekeken – zich naar mij voorover buigt en met een gedempte, krakerige keelstem zegt; “Daa-aag ... eh … ik wou u … eh ... als eerste feliciteren ... met de Vrolijke Pasen!”