Het is maar een spel… Een spel? Nou het voelt anders verdomd serieus. ‘Jeetje, waar blijven die anderen nou,’ zegt Marion terwijl ze verbeten om kijkt. Pieter staat op een afstand te zwaaien. Marion voelt de tranen op komen. Ze vecht tegen de elementen. Haar armen voelen zwaar. Het zoute water prikt in haar ogen. De zon brand ongenadig. Ze voelt dat ze valt. Ze zinkt naar de bodem. Ze ziet een tunnel van licht aan de zijkanten staat iedereen die van haar houdt. Sommigen zijn overleden. Ze voelt een groot geluk. Ze wil niet meer terug. Nooit meer. Ze zakt steeds dieper. Wat een heerlijke wereld…. Even later heeft ze het steenkoud. Ze spuugt water…verdwaasd kijkt ze om zich heen. Kwaad zegt ze,’ het was toch maar een spel,’ en slaat Pieter op zijn schouder. Verlangend naar de wereld onder water die ze nu heeft leren kennen.