De stopwatch druk ik in. De secondewijzer loopt over de markeringen. Of beter gezegd: hij loopt door de seconden heen. De tijd is zichtbaar en de druk is voelbaar. De tijd is een regelaar. Je bent op tijd, te vroeg of te laat. Hij dringt en jaagt je op. We leven met de tijd of beter gezegd: de tijd leeft ons. ‘De tijdklok is gevallen’, zei een medepassagier. Een kapot gevallen klok?... In een fractie van een seconde zag ik een in stukken gevallen klok. Drie uur later konden we pas opstijgen van ons vakantieoord, na het overschrijden van de tijdklok. Je moet je aan de tijd houden, blijkt maar weer. De geruststellende woorden van de verkoopster, ’neem gerust de tijd’, zijn relatief. Het is niet de bedoeling dat je tot ver na sluitingstijd nog boven een bak met gekleurde kralen hangt, omdat je maar niet tot een keuze kan komen. Intussen loopt de tijd gestaag door, nog drie minuten. Het op de tijd letten leidt mij af van het schrijven. Wat kan ik nu helemaal schrijven in vijf minuten. De seconden gaan genadeloos over in minuten. Het lijkt wel een tijdrit geworden. Bij nader inzien is dat niet waar. Bij een tijdrit is het de bedoeling tijd te winnen. Bij dit schrijven valt er geen tijd te winnen. Vijf minuten blijft vijf minuten. Ik zou hier eindeloos over door kunnen schrijven. De tand des tijds, de tijd heelt alle wonden, de tijd staat stil, te zijner tijd en nog zoveel meer over deze niet te onderbreken eenheid. De tijd lijkt het voor het zeggen te hebben over alles. Nee wacht even… Niet over alles. Bijvoorbeeld niet over de tijdloosheid van het bestaan. Dit inzicht schept ruimte in mijn denken over het begrip tijd. Wij maken tenslotte allemaal deel uit van het bestaan. Het alarm gaat af…