De deur van mijn werkkamer trilt zacht als ik zoek naar inspiratie. Het is de intercity die op vijftig meter voorbijsnelt. 'Dit huis is een ton meer waard,' had de bouwkundige gefluisterd bij de keuring. Jawel, als het niet zo dicht aan het spoor zou liggen wel. 'Je moet je er op instellen, dat is alles,' hadden we afgesproken. 'Je moet genieten van de geluiden die je hoort tussen de treinen.' Dat is eigenlijk het leven in een notendop. Je hebt keuzes. Ondertussen zoemt een sprinter voorbij. Hij overstemt de vogels nauwelijks. Het is hier één groot park, met grote diepe tuinen, braamstruiken en hoge bomen langs het spoor. Met huizen waarin mensen wonen die een keuze hebben gemaakt en elkaar nog groeten. Binnen een paar jaar komt er een geluidswal. Dan is het huis misschien een ton meer waard, dat wel.