Lid sinds

7 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 136 Waardevol water

Zijn oog is groter dan normaal, het oogwit bloeddoorlopen. In de verwijde pupil zie ik het enthousiasme van iemand met een levensdoel. Ik verwijder me van het stellingrek; de bokaal met het vingerkootje waardoor Walter en ik elkaar gadesloegen verliest zijn functie van vergrootglas. Mijn vriend, verzamelaar van objecten op formaline, stapt om het rek heen. ‘Dus, je doet het?’ Hij kijkt me verwachtingsvol aan. ‘Nee, Walter.’ De blik in zijn ogen doet me omdraaien. De muren zijn verborgen achter rekken met een aanzienlijke hoeveelheid bokalen, elk voorzien van een sticker. Eén van de bokalen trekt mijn aandacht. Dichterbij zie ik dat het om een penis gaat. Eerder een verschrompelde winterwortel. Mijn hand gaat beschermend naar mijn kruis. Heel even knaagt mijn geweten, Walter heeft er zoveel van zichzelf in gestoken. ‘Echt niet.’ Ik schud resoluut mijn hoofd. ‘Maar Charlie, je ging erover nadenken. Zelfs de bank wil me geen geld lenen.’ Walters stem gaat omhoog, hij komt naast mij staan. ‘Jij bent de enige die in mij gelooft.’ De kracht waarmee hij mijn arm vastgrijpt verrast me, maar ik trek me los. ‘Begrijp me niet verkeerd, maar ik investeer liever in andere zaken.’ Geërgerd trek ik de mouw van mijn jasje strak. Ik had van begin af aan moeten weigeren om in zijn experiment mee te gaan. Hij schudt het hoofd als een koppige kleuter. Dan komen de tranen uit Walters laatste procent eigenheid, zijn ogen. Voor de overige 99% bestaat Walter uit een materiaal dat de functie van zijn organen en huid overneemt. Millimetervezels, fijner dan de dunste aders, voeren zuiver water naar alle delen van zijn lichaam. ‘‘Je bent het resultaat van je eigen experimenten, Walter. Je moet weten dat je einde onvermijdelijk is.’ Ik gun hem geen tijd en snij met een zakmesje in zijn arm. Walter jammert terwijl het waardevolle vocht zijn lichaam verlaat, dan zijgt hij ineen. 2222. Wat een wonderlijk jaartal. Ik heb water als vriend, en toch kan ik het verspillen wanneer ik wil.

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi geschreven verhaal. Maar de clou ontgaat mij wat. Vanaf de zin [Voor de overige 99% bestaat...] wordt het voor mij een ander verhaal en ben je mij kwijt. Tot aan die zin had je mij wel vast: en, en, waar gaat dit heen dacht ik.

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Verrassend einde. De vraag bij SF is altijd of het geloofwaardig genoeg gebracht wordt. In zo weinig woorden is dat een uitdaging, want nergens hint je wat er gaat komen waardoor het nogal plotseling overkomt, een konijn uit de hoge hoed, wordt het dan. Dit kun je vermijden door al wat SF-elementen eerder in het verhaal in te brengen, niet meer dan hints. Daarmee bereid je de lezer voor.

Lid sinds

7 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank Odile. Ik had kunnen schrijven, Walters vingerkootje, Walters penis, maar dat vond ik al te veel. Dan 'Walter heeft er zoveel van zichzelf in gestoken.' Was bedoeld als hint, maar dus te vaag. Hij heeft zo goed als helemaal zichzelf op formaline gezet.

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Leeghoofd, een intrigerend verhaal. Ik vermoed dat die ene procent die van hemzelf is, zijn hart is? En tegelijkertijd vraag ik me af hoeveel waarde een hart in procenten heeft ;)

Lid sinds

7 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Zelfs dat niet Meta, deze zin zegt het "Dan komen de tranen uit Walters laatste procent eigenheid, zijn ogen." Trouwens, ook in de eerste zin gaat het wel degelijk om zijn echte ogen! Hoe Walter het gedaan heeft gekregen weet ik niet })