# 136 Waardevol water

Zijn oog is groter dan normaal, het oogwit bloeddoorlopen. In de verwijde pupil zie ik het enthousiasme van iemand met een levensdoel. Ik verwijder me van het stellingrek; de bokaal met het vingerkootje waardoor Walter en ik elkaar gadesloegen verliest zijn functie van vergrootglas. Mijn vriend, verzamelaar van objecten op formaline, stapt om het rek heen. ‘Dus, je doet het?’ Hij kijkt me verwachtingsvol aan. ‘Nee, Walter.’ De blik in zijn ogen doet me omdraaien. De muren zijn verborgen achter rekken met een aanzienlijke hoeveelheid bokalen, elk voorzien van een sticker. Eén van de bokalen trekt mijn aandacht. Dichterbij zie ik dat het om een penis gaat. Eerder een verschrompelde winterwortel. Mijn hand gaat beschermend naar mijn kruis. Heel even knaagt mijn geweten, Walter heeft er zoveel van zichzelf in gestoken. ‘Echt niet.’ Ik schud resoluut mijn hoofd. ‘Maar Charlie, je ging erover nadenken. Zelfs de bank wil me geen geld lenen.’ Walters stem gaat omhoog, hij komt naast mij staan. ‘Jij bent de enige die in mij gelooft.’ De kracht waarmee hij mijn arm vastgrijpt verrast me, maar ik trek me los. ‘Begrijp me niet verkeerd, maar ik investeer liever in andere zaken.’ Geërgerd trek ik de mouw van mijn jasje strak. Ik had van begin af aan moeten weigeren om in zijn experiment mee te gaan. Hij schudt het hoofd als een koppige kleuter. Dan komen de tranen uit Walters laatste procent eigenheid, zijn ogen. Voor de overige 99% bestaat Walter uit een materiaal dat de functie van zijn organen en huid overneemt. Millimetervezels, fijner dan de dunste aders, voeren zuiver water naar alle delen van zijn lichaam. ‘‘Je bent het resultaat van je eigen experimenten, Walter. Je moet weten dat je einde onvermijdelijk is.’ Ik gun hem geen tijd en snij met een zakmesje in zijn arm. Walter jammert terwijl het waardevolle vocht zijn lichaam verlaat, dan zijgt hij ineen. 2222. Wat een wonderlijk jaartal. Ik heb water als vriend, en toch kan ik het verspillen wanneer ik wil.