Nagenietend lopen ze hand in hand het terrasje op, naar het laatste vrije tafeltje in de zon. Vorig jaar schreef H. zich in bij SchrijvenOnline onder het pseudoniem Ton Badhemd. Aan de wekelijkse schrijfopdracht werkte hij trouw mee en hij was telkens aangenaam getroffen door de reacties van zowel de schrijfcoaches als zijn mede-forumleden. Bij een van die reacties kwam hij in contact met Deerntje en ze hadden een klik, waardoor zij regelmatig samen een schrijfopdracht uitwerkten. Dat ging prima, H. en A. (ook Deerntje was een nickname) bleken elkaar goed aan te vullen. H.’s fantasie leverde verrassende verhaallijnen op, A. kon goed uit de voeten met dialogen en de ‘feminine touch’. Ideeën en teksten werden per mail uitgewisseld en aangevuld, het inleveren deden zij inmiddels onder een gezamenlijke alias. Vanochtend ontmoetten ze elkaar voor het eerst. A. was ingegaan op H.’s uitnodiging elkaar deze lente te treffen om een keer ‘live’ samen aan een opdracht te werken. Ze maakten kennis in de stationsrestauratie en praatten over van alles en nog wat. Na de lunch keuvelden ze verder op een bankje in het park en observeerden mensen als bron voor karakters in hun toekomstige schrijfsels. Maar er gloeide ondertussen ook een ander dan een literair vuurtje in hen en zo verzeilden ze even later in een hotelkamer, waar ze elkaar gepassioneerd beminden. Als ze op het terrasje zitten, verzucht A. ‘O wat was dat fijn samen, H. Dit zouden we vaker moeten doen.’ ‘Ja, lieve A., ik vond het ook zalig. Maar… we moeten als Penfriends nog iets bedenken voor Odile’s schrijfopdracht #136.’ Op dat moment vraagt een serveerster wat ze willen drinken. H. en A. kijken elkaar met een twinkeling in de ogen aan en H. antwoordt lachend ‘Doe maar twee watertjes, alsjeblieft.’