Wekelijkse schrijfopdracht # 136 – Water doet je wat… Betsie en Dirk lopen hand in hand door het zompige weiland. Het stel straalt van geluk - Dirk heeft zijn Betsie net ten huwelijk gevraagd. Het begint te regenen en niet zo’n beetje ook. Ze rennen naar een eenzame schuur die daar als een baken, in nabijheid van sloot en plas met kwakende eenden en elkaar liefhebbende zwanen, op hen staat te wachten. Zij zijn net binnen als de wolkbreuk een feit is, het stel kan hun geluk niet op. Het hemelwater is hen gunstig gezind - Betsie vloeit over van verlangen en Dirk spuit met gemak haar buikje vol met zijn vruchtbaar vocht. De tijd verstrijkt; zon en maan wisselen elkaar regelmatig af in duisternis en licht. Betsie groeit en groeit en Dirk werkt - soms bij het bezetene af - op het land; zaait, plant en oogst. Na negen maanden geschied er het wonder. Betsie wordt onrustig en opnieuw vochtig, het kleine wezentje van binnen wordt - voorafgegaan door een golf vruchtwater waarin het zich al die tijd ontwikkeld heeft - voortgestuwd door het geboortekanaal. Krijsend maakt de kleine Dries zich bekend. De ogen van zijn moeder vullen zich met tranen en ook zijn vader houdt het niet droog; hij snuit zijn neus. .-.-.-.-.- Dit stukje tekst is ontstaan doordat ik begon te mijmeren over water, en daarbij bedacht dat de mens voor 80% uit water bestaat.