#136- Ode aan de zee

Op die eerste zomerse dag loopt zij naar de kustlijn, haar naakte lichaam warm verwend door de zon, met haar tenen woelend in het mulle zand nadert zij stap voor stap de grens van droog naar nat, van zoet naar zout, van heet naar koud. Dat mooie momentje als haar grote teen met rode nagellak het water in de Noordzee raakt, het zoute zilte water waar zij zo van houdt en het zout dat op haar huid prikt, diep in al haar poriën verdwijnt of het kleine putjes vult terwijl haar voeten zachtjes weggezogen worden in het klamme zand, spettert het water haar nat alsof er watersproeten in haar gezicht worden geworpen en dan proeft ze de woorden van de zee op haar vochtige lippen, voelt ze dat de golven zinnen zijn die haar bezinnen om door te gaan, om dieper en dieper, en verder en verder, in haar verhaal te duiken; in die zee van woorden wil zij wel verdwijnen in die duizenden, duizenden liters zout water, waar letters spetters zijn, zandkorrels punten, garnalen de komma’s en schelpen de hoofdstukken. Veerkrachtig strekt ze haar voeten en duikt naar de diepte, onder het wateroppervlak spoelt zij de zandkorrels terug naar de zee en denkt aan vroeger toen ze dacht dat de zee kon opdrogen en dat je naar Engeland kon lopen waar het altijd regende.