Twee dagen geleden hebben Anna en ik mijn laatste urine opgedronken. Het was een verademing om vocht door mijn mond en keel te voelen glijden en het verzachtte de dorheid. Maar dat was van korte duur. Volgens mij zijn de binnenkant van mijn mond en keel kapot, elke ademhaling doet pijn en benadrukt het gebrek aan vocht. Ik draai langzaam mijn hoofd naar links. Anna ligt een paar centimeter verderop, ze beweegt niet. Ze is toch niet… nee, haar buik komt iets omhoog, ze ademt nog. Maar het is een hele tijd geleden dat ze bij bewustzijn was. Ze moet echt water hebben. Als er water komt is dat voor Anna, neem ik me voor. Die kans is klein, maar… waar dacht ik eigenlijk aan? Water, ik heb water nodig. Anna, nee, Anna heeft water nodig, dat was het! Er schiet een pijnlijke steek door mijn bovenbeen, dan door mijn borststreek. Misschien ga ik wel dood. Fijn, geen dorst meer, dood, dat klinkt goed. Ik ontspan en laat mijn ogen dicht vallen. Nee! Anna, ik moet hier blijven voor Anna! De deur kraakt, het zal wel weer verbeelding zijn, dus ik kijk niet op. Ik heb de deur al twintig keer open horen gaan, maar als ik keek was die altijd dicht. Voetstappen, een zuchtje wind, dat voelt fijn. Een hand die mijn hand vastpakt en mijn vingers ergens omheen klemt. Iets hards en vochtigs. Automatisch knijp ik mijn vingers om het voorwerp heen. Ik draai mijn hoofd, open mijn ogen en zie het glas water. Water! Ik duw mezelf met mijn linkerarm iets overeind, breng het glas naar mijn mond en probeer het glas in een slok leeg te drinken. Als het glas leeg is lik ik de binnenkant van het glas af op zoek naar achtergebleven druppels. Dan pas valt mijn oog op het lichaam van Anna. “Gefeliciteerd, je bent geslaagd voor de test. Je bent een echte overlever,” zegt een triomfantelijke stem naast mij.