#135 – Andere tijden

Ik wil niet klinken als alle andere slagwerkers. Ik heb mijn eigen geluid. Ik ben Henry Cooper geboren 1923, ik ben jazzdrummer. Het is meer dan mijn beroep, het is mijn leven. Vanaf mijn negende maak ik muziek en zoals zovele musici begon dat in de kerk. Mijn oom is portier van de beste jazzclub van Boston, the Tic Toc club. Hij smokkelde me binnen en ik zag daar mijn grote idolen als; Art Blakley, Charlie Parker, Dizzy Gillespie. Nu is het dan zover, 4 oktober 1944 mijn debuut in dezelfde club. Ik mag invallen bij The Roy Eldrige Orchestra. Het is hun laatste avond hier in de club. Ze zijn razend populair, mensen komen van ver om hem te horen spelen. De club zit iedere avond vol met swingende fans, er wordt gedanst, geroepen, de band zweept het publiek op. Ik ken al hun nummers. Dan precies vandaag breekt hun drummer zijn been. Dit afscheidsconcert is groots aangekondigd, de club is al weken strak uitverkocht, er is paniek bij het management van Tic Toc. Mijn oom stelde voor dat ik wel kon spelen. Hij werd eerst uitgelachen maar Roy zei; laat die jongen maar komen. Daar zat ik dan vanmiddag met zweet in mijn handen, een pak van mijn oom aan, achter de drums bij het grote orkest. Nog nooit voelde ik me zo slecht. Roy zag het en pakte zijn trompet en speelde solo, zoals alleen hij dat kan en hij praatte met zijn trompet met me, hij stelde me gerust met zijn spel. Direct na zijn solo zette hij “I want to be happy” in. Als vanzelf speelde mijn handen en voeten het ritme. Ik werd gedragen er was niets anders meer dan dit. We speelden twintig minuten daarna zei Roy: “You’ve got a gig boy”.