@135 Wandelen met Hitler

'Ik wil niet klinken als mijn tijdgeest.' Hij knikte. We staarden een tijdje zwijgend door het grote panoramaraam. Zo noemde ik dat en hij riep Blondi en we gingen voor een wandeling. 'Wat bedoelde je met tijdgeest,' vroeg hij. We zaten op een bankje. Hij gaf zijn hond een liefdevol klopje nadat die de tak voor zijn voeten had gelegd. 'Precies dat,' zei ik. 'Hou je niet van honden?' vroeg hij. 'Jawel,' zei ik, 'ik bewonder hun trouw.' 'Maar?' 'Ze snakken naar een roedel.' 'En jij?' 'Ik ook. Maar mijn kat is anders. Die krast met de poten aan de deur van mijn studeerkamer. Als ik haar binnen heb gelaten, springt ze op mijn schoot en spint. Tot ik een sigaret opsteek. Dan kijkt ze me verwijtend aan en gaat weer aan de deur krassen. Ze wijst me op mijn gebreken.' We liepen terug. 'Het is allemaal te makkelijk,' zei ik, nog voordat hij iets vroeg. 'Makkelijk?' 'Ja. Mensen zijn bang, onzeker. Ze zoeken een huis, zekerheid. Ze twijfelen teveel.' 'Ik wilde schilderen,' zei hij. 'Volgens mij wilde je schilder zijn,' zei ik. 'Ik zie het verschil niet. Jij wil toch ook schrijver zijn?' 'Nee, ik wil schrijven,' zei ik. 'Ik zal geen tijdgeest bedienen, geen coach bekoren en geen lezer lijmen. Als ik afgewezen wordt, zal ik blijven schrijven.' 'Maar voor wie dan? Voor wat?' 'Voor de verhalen,' zei ik. 'Da 's nogal hoogdravend geleuter.' En ja, ik moest hem gelijk geven. Ergens. 'En die tijdgeest van jou, die verandert nooit,' zei hij. 'Iedereen zoekt het roedel. Iedereen zoekt de schouderklop, de lach en het geveinsd begrip.' Ik knikte. Hij lachte en gaf een speelse por in mijn zij. Hij was de tijdgeest, de wind. En altijd waait het, wordt de wind gekoesterd en staan de zeilen bol.