Ik wil niet klinken als mijn moeder, want… “Antje, als de Man thuis komt moet je alles doen wat hij zegt. Daarvoor ben je zijn vrouw.” Altijd als Vader weergekeerd is van zee, kan ik in de nacht pas slapen als het gebonk in huis ophoudt. De laatste weken was het gelukkig stil in huis. Nu moet ik Vrouw Vroed vlug gaan zeggen dat Moeder haar nodig heeft. Wanneer zij ergens komt, hangt er later altijd een kraamklopper aan de deur. Met gezwinde spoed hol ik de straat uit en denk na over wat mama heeft gezegd. Op de Marckt hol ik behoedzaam over de kasseien. Als ik nú een gat in mijn kousen val, wacht mij thuis vast en zeker een oorvijg. Dan de Oude Langendijck over, langs het huis van Heer Vermeer. Hij schildert tronies van mooie meisjes met parels in hun oren. Vandaag kan ik niet blijven kijken. Naast het kruis met het kindje er op blijf ik aan de bel trekken totdat de deur opengaat: “Moeder heeft U nodig.” roep ik buiten adem en keer snel huiswaarts. “Antje,”zegt haar oudste zus, “ga wandelen en neem Johannes aan de leiband mee. Als er een kloppertje aan de deur hangt, mag je binnenkomen.” Johannes begint juist te huilen als we in onze straat lopen. Het kloppertje hangt aan de deur. De buurvrouwen lopen in en uit. Zachtjes loop ik de slaapkamer van Moeder binnen. Zij ligt op haar bed, haar ogen zijn dicht en haar gezicht is zo wit als papier. In plaats van in het wiegje, ligt er een kindje in haar armen. Vader pakt mijn hand en zegt plechtig:”Antje, Onze Lieve Heer heeft gegeven en genomen.” Ik schrik en roep:”Ik wil niet klinken als mijn moeder, want… dan ga ik ook dood!”