‘Ik wil niet klinken als de moordenaar van Francisco in ons midden is.’ De knal waarmee mijn glas de vloer raakt, zorgt voor opschudding. De glazen, die geheven zijn naar de baas, worden massaal neergezet. Don César kijkt mijn richting uit. In een vloeiende beweging keren alle aanwezigen zich naar me toe. De stilte kruipt onder de huid. Eén woord is voor hen voldoende om mij te doorzeven. Ogen vol woede, andere vol ongeloof, laat ik straal over me heen komen. Het kan me niet verdommen. De rat onder ons moet verzopen worden, en dat is nog zacht uitgedrukt. ‘Wel dan.’ Don César komt op me af, een bodyguard links en rechts van hem. ‘Wie van hen,’ hij wijst naar al de donkere pakken, ‘kan een motief hebben om een “collega” een kopje kleiner te maken?’ Er wordt gegniffeld. ‘Meer dan een.’ Mijn antwoord brengt hem van de wijs, hij knippert met zijn ogen. ‘U moet weten, Don César, dat …’ Ik stap naar hem toe, de bulldozers naast hem reageren onmiddellijk. Een wapen wordt gericht op mijn voorhoofd, een ander op mijn borstkas. ‘Ik hoef helemaal niets te weten, Enrique.' Achteloos verwijdert hij met de tip van zijn kalfsleren schoen een scherf die voor hem op de grond ligt. 'Francisco was niet zo leeghoofdig als ik dacht. Jij bent dat blijkbaar ook niet.’ Het pistool dat op mijn borst is gericht, duwt hij met een hand opzij. De champagnelucht komt verderfelijk over, als hij zich voorover buigt en in mijn oor fluistert. ‘Ik streef naar voldoening. Ik wil mannen gericht op actie. Volgers. Geen denkers.’ Hij stapt achteruit en neemt me op, het hoofd schuin. ‘Jammer. Je was een goede kracht, Enrique.’ Eén vingerknip, twee schoten.