opdracht # 135 - uitstel

Ik wil niet klinken als mijn zusters die het uitschreeuwen van de pijn wanneer ze hun kinderen baren. Ik wil niet ieder jaar een nieuwe baby aan mijn borst. Ik wil niet onderdanig zijn aan een man. Ik wil vrij zijn. Ik wil geneesvrouw worden. Een paar weken geleden liepen moeder en ik door ons kamp. Ze wees naar een jongen die op zijn duim stond te zuigen. De zoon van een van de beste jagers van onze stam. “Je zult nooit honger hebben, Mare”, zei ze, “zijn vader leert hem nu al met de speer om te gaan. Zodra je je bloedingen krijgt ga je naar zijn vuurplaats." De jongen staarde mij aan. Een dom lachje verscheen op zijn breed gezicht. Ik rilde van afschuw. Heel mijn wezen verzette zich. “Ik wil niet, moeder", schreeuwde ik terwijl ik me van haar losrukte. Ik vluchtte het bos in. Wanhopig en boos. En liet mij op de grond vallen, tussen de hoge varens die mij opvingen en troostten. Ik miste mijn grootmoeder, zij was de geneesvrouw van onze stam geweest. Van haar had ik geleerd om zelfstandig te zijn. Maar grootmoeder was teruggekeerd naar de wereld van de geesten. Ze had me beloofd dat ze mij zou helpen als ik het moeilijk had. “Dan moet je knielen, je handen naar de hemel uitstrekken en heel sterk aan mij denken”, had ze gezegd. Ik knielde, hief mijn handen en riep haar naam. Er kwam geen antwoord. Treurig keek ik in het rond. In de hoop een glimp van grootmoeder op te vangen. Maar niets. Wel rook ik een kruid dat tussen de varens groeide. Met een schok herinnerde ik mij dat grootmoeder mij had geleerd dat dit kruid de maandelijkse bloedingen tegenhield. Ik lachte en danste op de weg terug naar onze vuurplaats. (uittreksel van "Mare", een boek in wording)