Sinds een week gonsde het in het dorp van de geruchten. De mannen waren Oostindisch doof. ‘Het is die vrouw, wat ik je zeg.’ Irma sloeg meteen de toon aan. ‘Weet je dat ze een boerderijtje heeft buiten het dorp? Waarom zou dat zijn, denk je?’ Ze zwegen. Twee mannen kwamen voorbij. Druk pratend sjorde de ene aan zijn broeksriem, de andere knoopte zijn hemd dicht. Na het gemeenschappelijk neusophalen ging het verder. ‘Alleen wie een broek draagt, mag er binnen.’ ‘Heb je al gezien hoe ze zich kleedt? Het kan niet anders dat ze … ‘ ‘En die hakken. Waar de verrekijker van mijn Janus goed voor is.’ ‘Arme Winnie, haar Joris gaat er zelfs drie keer per dag langs.’ ‘Dat gaat maar door. Elke avond zie ik beweging achter de gordijnen.’ ‘Walgelijk.’ De vrouwen weken uit elkaar. Ze herkenden de mannen als leden van het kerkkoor. De haren stonden overeind alsof ze net uit bed kwamen, hun gelaat rood als betrapte schooljongens. ‘Ze is goed hé?’ Henks bewondering was zichtbaar op zijn gelaat. ‘Geweldig. En dat lichaam.’ De handen van Dries vormden een zandloper in de lucht. Toon zei niets, maar knikte continu. De kring sloot zich weer. ‘Bij de kruidenier praat ze met niemand. Altijd houdt ze haar hoofd omhoog en de ogen gesloten.’ ‘Dat heb ik ook gemerkt. Ze is zo, zo…’ ‘Hooghartig? Alsof ze de hele wereld is.’ ‘Ja, dat wil ik zeggen. Schaamteloos..’ ‘Dag dames.’ Geschokt keken de vrouwen op. Meneer pastoor. Ze vergaten hem te groeten, maar dat bleek hem te ontgaan. Toen hij voorbij stapte, richtten hun blikken zich naar zijn voeten. Onder zijn soutane huppelde hij zowaar. Ze sloegen een kruisteken. ‘Nu is het genoeg. Die ordinaire vrouw moet onze mannen niet vergallen. Erop af, dames.’ Eensgezind begaven ze zich naar de boerderij. De helleveeg moest verdwijnen. De letters op het bordje naast de brievenbus waren zodanig klein, dat de vrouwen elkaar met de ellebogen stompten om naar voren te dringen. Hernieuw de passie. Verras en verleid uw vrouw met de eerste tangopassen.