Deugd versus ondeugd. Voor de laatste maal slaat Nora haar armen om zijn nek en snuift met gesloten ogen de vertrouwde geur op. Dit is het ultieme afscheid. Hierna gaat ze met de herinnering leven. Die avond zit ze stil voor het televisiescherm waarop schimmige figuren de illusies van liefde, trouw en genegenheid uitbeelden. Harm zit verdiept in zijn papieren.Overwerk, zoals altijd. Dat zijn vrouw met een verdrietige blik af en toe naar hem kijkt, heeft hij niet in de gaten. Te druk bezig in zijn eigen wereld. Hoe graag had Nora haar hoofd op zijn schouder gelegd en haar tranen de vrije loop gelaten. Als je trouwt dan beloof je elkaar te steunen, ook in de kwade dagen. In theorie komt daar eigenlijk niet veel van in huis. In alle onschuld beloven bruid en bruidegom elkaar zaken waar ze geen flauw benul van hebben. Trouw zijn is één van die zaken. Met open ogen is ze erin getuimeld. In de mooie woorden van een getrouwde man, die haar als zijn zoveelste verovering beschouwde. Niemand heeft haar ooit gewaarschuwd dat een verliefdheid je altijd onverhoeds kan overvallen. Het spel van de hormonen stortte Nora in een stroomversnelling waarin ze wanhopig geworsteld heeft tussen haar tegenstrijdige gevoelens. Het verlangen een goede echtgenote te zijn is in botsing gekomen met het verlangen naar het nieuwe, het fascinerende. De minnaar laat slechts zijn goede kanten zien, de schaduwzijde blijft verborgen. De uren in zijn omarming zijn één en al verrukking. Maar langzaamaan begonnen de schuldgevoelens als kleine diertjes over haar huid te kruipen. Vandaag heeft ze de knoop doorgehakt. Ze stapt vrijwillig uit haar illusie, terug in de realiteit. Over zijn papieren heen kijkt Harm haar glimlachend aan. Verdiept zich dan weer in zijn werk. Hij zal het nooit weten. De scheidingslijn tussen deugd en ondeugd is messcherp.