#134 - Verboden deugd

“Het is goed zo.” Turend over het water van een rustig vennetje bemerkt hij een serene rust. De vogels fluiten in de verte, en de wind ruist door de de bladeren van de bomen. Hij legt de koude loop van zijn pistool op zijn tong. Daar schrikt hij toch wel van. In zijn voorstelling zou het allemaal veel gemakkelijker gaan. Hij laat zijn arm zakken en laat zijn pistool bungelt aan zijn zij. “Het is godverdomme goed zo!” Met een aggresieve ruk zet hij snel zijn wapen in zijn mond, drukt deze stevig tegen zijn verhemelte en haalt de trekker over. Niks. Beduusd merkt hij dat er niets is gebeurd, en kijkt vol ongeloof naar zijn pistool. Het heeft zoveel moeite gekost! Waar koop je zo’n ding, überhaupt? Alles voor een gemakkelijk einde. Één snel schot. In de stilte. Alleen, zoals het altijd is geweest. Hij heeft er zelfs aan gedacht een beetje voorover te leunen opdat zijn lichaam in het water zou plonsen. Niemand die nog last van hem heeft. En nu dit! Hij opent het apparaat, maar er valt hem niks geks op. Nog een keer dan. Met een beetje meer ongemak leunt hij weer voorover. Hij kijkt schichtig om zich heen of er niet ondertussen iemand aangekomen is. Check. Er zijn nog steeds vogels. Check. Hoewel hij de rust niet in zichzelf voelt, is het vennetje nog steeds even sereen. Nou ja, check. Dan doen we het daar maar mee. Hij probeert het nog een keer. Weer blokkeert zijn beloofde verlosser. “Dat ding deugt niet.” Zegt hij hardop. Is dit wat ze bedoelen met het lot? Hij berust zich er maar in. Hij schopt de steiger wat schoon en gaat zitten. Moedeloos tuurt hij in het water en mompelt. “Misschien is het maar goed zo.” [de tekst is wat in mineur wellicht, maar ik ben heel benieuwd wat jullie er van vinden! Volgende keer een wat vrolijker inslag :)]