Steeds als John zijn zoontje Bennie naar school bracht, zag hij de vrouw haar twee kleintjes afzetten. Op een dag kwamen ze met elkaar in gesprek. Sabine heette ze. Daarna stonden ze vaker op het schoolplein gezellig met elkaar te kletsen. De gesprekken werden langzamerhand wat intiemer. Zo vertelde de vrouw op een gegeven moment dat ze werkeloos was en dat haar man al twee jaar in de gevangenis zat. Daardoor had ze het financieel heel erg moeilijk met twee kindjes. John kreeg medelijden met haar en besloot te helpen. Hij bood haar een baantje aan op zijn kantoor als receptioniste. Ze zag er immers leuk uit en was representatief. Eigenlijk had hij geen extra kracht nodig, maar ja soms moet je je gevoel laten prevaleren boven je zakelijk verstand. Helaas meldde Sabine zich na een week ziek. Via de ARBO-dienst vernam John dat ze sinds haar jeugd een stressprobleem heeft en plotseling was ingestort. Vervelend, dacht John. Kan natuurlijk gebeuren. Hij besloot haar met een bos bloemen te verrassen. Bij het huis aangekomen, deed een man open en nadat John zich had voorgesteld, riep deze naar binnen: “Sabine, je baas is hier. Mag hij binnenkomen?” “Nee, natuurlijk niet.” Nadat John zich had hersteld van zijn verbijstering, drong hij langs de man naar binnen. In de woonkamer zat een vrolijk gezelschap een feestje te vieren. “Ik mag niet naar binnen? Dat is toch het toppunt. En wie is die man eigenlijk?” “Ik? Ik ben haar echtgenoot.” “Jij zat toch in de bajes?” “Ben je besodemieterd. Hoe kom je daar nou bij?” Woest liep John de deur uit en riep: “Je hoort hier nog van, Sabine. Dit accepteer ik niet.” John voelde zich diep geschokt doordat hij ondanks zijn goedheid zo was bedrogen. De bloemen werden voor de huisdeur vertrapt.