Tussen het gebladerte door vang ik een glimp op van Eefs bruine lokken wanneer ze hand in hand met Adrian door het park kuiert. Ze nemen plaats op het houten bankje in het lommer van een pruimenboom vol dieppaarse vruchten. Eef lacht om iets wat Adrian zegt, waarna hij haar naar zich toetrekt en ze al zoenend aan iedereen die op deze mooie dag in het park vertoeft hun hechte liefde verkondigen. Liefde die al veel te lang duurt. Ik wend mijn gezicht af en voel de zware brok van bitterheid in mijn keel opwellen. Ik denk terug aan het feest van gisteren ter ere van hun derde huwelijksverjaardag. De zitkamer was versierd met allerlei slingers en spandoeken waarop jubelende leuzen stonden. Die had ik, als broer van Adrian, samen met enkele vrienden al vroeg in de ochtend opgehangen, terwijl het gevierde koppel nog in bed lag. Enkele uren later zaten de meeste gasten te keuvelen in de zetels. In één daarvan ging ik naast Eef zitten, waar we een fluistergesprek begonnen. “Al drie jaar, Eef, proficiat,” zei ik. “Jullie houden langer stand dan ik verwacht had.” “Niet weer, Lucas,” zei ze. “Ik hou van Adrian en jij gaat deze dag niet verpesten. Wat gebeurd is, is gebeurd.” “Stop toch met jezelf voor te liegen! En geloof je nu werkelijk dat Adrian ook van jou houdt? Ik ken hem wel beter dan jij hoor!” fluisterde ik zo luid ik durfde. “Morgenmiddag, in de struiken bovenop de heuveltop in het park.” Op die heuveltop loer ik en ik zie hoe Eef zich losmaakt uit Adrians zoenen, hem iets toefluistert, wegwandelt en hem een kushandje toewerpt. Even later hoor ik haar gejaagde adem in mijn oor. “Snel.” prevelt ze terwijl ze haar rok optilt en ik me tegoed doe aan mijn verboden vrucht.