# 134 Uit balans

Mijn woede borrelt als magma als ik opsta. Bevreesd voor een persoonlijke aanval, schuift de notaris zijn stoel achteruit. Met een knal komt mijn vuist op zijn bureau terecht. Paperassen en dossiers stuiven opzij. ‘Wat denkt die ouwe wel? Me onterven in het voordeel van die … die.’ Ik draai me om naar de vrouw die er beduusd bijzit. Hier trap ik niet in. ‘Jij.’ Ik wijs naar haar. ‘Daar was je dus op uit, geldgeil serpent.’ Ze kijkt naar me op, haar bleekheid maakt plaats voor een blos die alsmaar roder wordt. ‘Al die tijd dat ik je grootvader heb verpleegd, liet jij niet één keer van je horen. Verbaast het je dat hij zijn testament wijzigde?’ Ze gaat staan; een furie die me met gekruiste armen aankijkt. ‘Geloof me. In zijn heldere momenten was hij jovialer en grappiger dan jij ooit zal zijn.’ Ze heeft zowaar het lef me net zo misprijzend te bestuderen als een overjarige non die de duivel moet bekeren. Met lippen die - God-sta-me-bij - gemaakt zijn om … Het zenuwkuchje van de notaris richt mijn aandacht weer op hem. ‘Dus. Geen huis? Geld, aandelen, immobiliën?’ De notaris slaat zijn ogen neer. ‘Mevrouw Verlinden is de enige begunstigde.’ Ik zijg neer in mijn stoel. Mijn gezicht verberg ik achter mijn handen. Ik moet een mistroostig geluid gemaakt hebben; de hand op mijn schouder voelt meelevend. ‘Kom, ik betaal je een koffie.’ De zwart-wit foto van mijn ouders. Mijn waterval van woorden. Hoe de keuzes van mijn vader een bitter man maakten van mijn grootvader. Hoe hij mijn vaders verzoeningspogingen had afgewezen. Als mijn vaders zoon, was ook ik ongewenst. ‘Ik breng je naar huis.’ Haar ogen strelen me. Onmogelijk. Ik wijt het aan de tweede cognac. ‘Alleen is maar alleen.' Ik huiver. ‘En geld alleen maakt niet gelukkig. Je mag mijn voeten verwarmen.’ Haar hand grijpt naar mijn hand.