Ik geef toe dat ik er onbezonnen aan begonnen was. Maar ik wou vandaag nog de bladeren harken, de verlepte overblijfselen van afgelopen winter wegwerken, in de illusie dat daarmee ook mijn wegrottend perspectief zou verdwijnen. Maar elke keer kwam de bladhark los van de steel. Dus ging ik de kelder in, op zoek naar iets wat de zaken weer bij elkaar kan houden. Geen betere plek om geconfronteerd te worden met je chaos. Probeer daar maar eens het schroefje te vinden waarmee je kan repareren wat je al zo vaak gerepareerd hebt. Geduld heb ik niet meer, dat ben ik langzaam verloren, zoals een bejaarde zijn geduld verliest, omdat hij weet dat er niet veel dagen meer voor hem liggen. Dus zette ik de hark bovenop de steel en klopte die op de vloer om hem vast te zetten. Waardoor de hark kort door de lucht suisde om te belanden op de damjan-fles, waarin mijn met veel toewijding gemaakte perzikenwijn zat te pruttelen. Met de fles viel ikzelf in gruizelementen. Tussen mijn voeten, liep met de verdwazende geur van alcohol en zoete perziken, zestig liter wijn en hoop op betere tijden, onverbiddelijk weg.